Dane źródłowe:
Karol Młynarski
Tatarak znany był w medycynie chińskiej jako lek żołądkowy i przeciwreumatyczny. Mówią o nim pisma perskie z VII wieku p.n.e i hinduskie z III wieku p.n.e. Do Europy został sprowadzony dopiero w połowie XVI wieku prawdopodobnie przez Tatarów. Stąd wywodzi się polska nazwa: tatarskie ziele. W okresie najazdów na ziemie polskie Tatarzy stosowali przywożony ze sobą tatarak jako lek i środek do odkażania wody.
Zawarte w kłączach tataraku substancje śluzowe działają przeciwzapalnie, a substancje goryczowe pobudzają wydzielanie soków żołądkowych. Dzięki tym właściwościom tatarak wpływa stymulująco na układ trawienny. Stosowany jest jako lek aromatyczno-gorzki w zaburzeniach trawienia oraz w leczeniu wrzodów żołądka. Kłącze tataraku oddziaływuje korzystnie na pracę gruczołów wydzielania wewnętrznego, działa krwiotwórczo, moczopędnie, przeciwbólowo, uspokajająco, przeciwgorączkowo, goi wrzody. Stosowany zewnętrznie na skórę głowy działa przeciwzapalnie, sciągająco i bakteriobójczo. Zalecany jest też do płukania jamy ustnej i gardła
